De homomoord die er geen was

Moord was het wel (de correcte juridische kwalificatie zal waarschijnlijk ‘opzettelijke slagen en verwondingen met de dood tot gevolg’ worden), maar het verhaal dat David Polfliet begin deze maand in Beveren werd gedood omdat hij homo was, blijkt niet te kloppen. “David P. is volgens ons niet vermoord uit homohaat” schrijft Het Laatste Nieuws vandaag. Deze krant behoorde nochtans, samen met het Nieuwsblad, tot de eersten om zijn dood een daad van ‘gaybashing’ te noemen.

Het is niet duidelijk wie de berichtgeving oorspronkelijk in die richting had gestuurd, maar Wim Raes, woordvoerder van lokale homo-vereniging Tiszo, was er in elke geval snel bij om dit als de ‘tweede homofobe moord in België’ te bestempelen. Alle media volgen dit verhaal. Ook wij deden dat, maar brachten al dezelfde dag de correctie dat het parket, waar men al snel de ware toedracht vermoedde, benadrukte dat “alle pistes momenteel nog open” lagen.

Pers en politiek wilden dit te graag

De kranten bleven de zaak desondanks behandelen als een daad van homohaat. De familie van de vermoorde man vroeg uiteindelijk zelf om op te houden te speculeren over de homofobe motieven voor de moord (mogelijk omdat men ook daar meer wist). Het hielp niet. De kranten lieten alle artikels over de zaak wel voorafgaan door een obligaat voorbehoud “dat het niet zeker is dat homohaat het motief is”, maar vulden daarna vele bladzijden met opiniestukken, gasttribunes en interviews die ervan uit gingen dat dit wel vaststond.

De Standaard is meestal geen krant waar je op zoek moet gaan naar veel zelfkritiek over de traditionele media, maar vandaag stond er toch een moedig artikel van Karin De Ruyter. De ombudsvrouw van de krant reageert daarin op de klachten van enkele lezers die zich – terecht – afvragen waarom er zoveel ophef is over het lot van Polfliet, maar niet over de moord op de Leander Quintyn, die op dezelfde dag door onbekenden op straat werd gedood.

De Ruyter stelt vast dat iedereen zich, op basis van onvoldoende informatie, op sleeptouw liet nemen door het homofobieverhaal: “Politici van uiteenlopende gezindte sprongen de voorbije weken mee op die kar – wat leidde tot een opbod van steunbetuigingen, regenboogzebrapaden, en halfstok hangende regenboogvlaggen aan gemeente- en stadhuizen. De krant mag daarover berichten, maar ze mag zich er niet door laten opjagen of verleiden om voorbarige conclusies te trekken.” Ze ziet ook fout bij haar eigen krant: “De Standaard is hier, net als andere media, ver vooruitgelopen op de resultaten van het gerechtelijke onderzoek.”

Waarom werd zo gemakkelijk aangenomen dat deze moord werd ingegeven door homohaat? Omdat pers en politiek dat te graag wilden. Het levert een simpel verhaal op dat volledig past in de woke-ideologie van deze tijd, die de westerse samenleving – in werkelijkheid de meest homovriendelijke samenleving aller tijden – nog altijd bedreigd ziet door een onzichtbare homohaat die vanachter alle hoeken en kanten klaar staat om toe te slaan. Zeker toen bleek dat de daders geen allochtonen waren, stond niets meer in de weg voor een ongeremde golf van verontwaardiging en moreel deugdvertoon.

Pedofilie

De moord op David Polfliet blijkt vandaag niet ingegeven door homohaat. De jonge boefjes wilden hem in de eerste plaats beroven. Er is niettemin wel een seksueel aspect aan de zaak. De daders verantwoorden hun daden door ze te kaderen in een jacht op pedofielen. Op de datingapp waar ze hun slachtoffers zochten, gaven ze zich immer uit als minderjarigen.

Ze kunnen de buitenwereld (of zichzelf) proberen wijs te maken dat dit hun hoofdmotief was, maar enkele daders waren wel al eerder betrokken bij gewone roofovervallen waar de seksuele voorkeur van de slachtoffers geen enkele rol speelde.  De schijn van pedofilie maakte de overvallen alleen wat ‘veiliger’. De slachtoffers zouden immers niet geneigd zijn om bij de politie te gaan klagen dat hun afspraak om seks te hebben met een minderjarige niet naar verwachting was verlopen.

Dat aspect blijkt merkwaardig onderbelicht in deze onverkwikkelijke zaak, wat opnieuw wijst op de impact van ideologie op de berichtgeving. David Polfliet is een martelaar, een iconisch slachtoffer van homohaat geworden, maar hij was wel op weg om seks te hebben met een minderjarige. De 42-jarige was gelokt door het bericht van iemand die zich uitgaf voor een 15-jarige jongen.

Polfliet verdiende het niet te sterven, maar mag er opgemerkt worden dat hij was van plan was een verwerpelijke en onwettelijke daad te stellen? Kunnen pers en politiek, naast hun morele afschuw uitgesproken over de homofobie die er niet was, misschien ook nog eens in herinnering brengen dat seks met minderjarigen niet oké is? De daders hadden al meerdere slachtoffers gelokt met de belofte van seks met minderjarigen. Wordt het niet tijd een onderzoek in te stellen naar al die gevallen waar datingapps ervoor zorgen dat de belofte wel wordt ingelost?

Het zal nu snel stil worden over deze zaak. Naast De Standaard zag ik weinig zelfonderzoek bij de pers. De sensationele berichtgeving van de eerste dagen zal, naast de tribune van de ombudsvrouw van De Standaard, niet gecompenseerd worden door een spectaculaire rechtzetting. De samenleving blijft intussen een beetje getekend achter, nog steeds overtuigd dat in Beveren een man werd vermoord gewoon omdat hij homo was.