Deel 1. “Niets wees erop dat hij later een succesvol manager zou worden”: Gille Van Binst over Mister Michel Verschueren

Op woensdag 17 maart 2021 werd Michel Verschueren 90 jaar. Ik heb hem leren kennen toen ik als jeugdspeler van FC Peutie naar Anderlecht werd getransfereerd. Niets wees erop dat hij later een succesvol manager zou worden.

Michel Verschueren studeerde van 1950 tot 1954 aan de Leuvense universiteit. Hij werd er licentiaat lichamelijke opvoeding en maakte er deel uit van de keurploeg van Michel Bottu die een soort Zweedse gymnastiek gebaseerd op lenigheid doceerde. Hij liep in de periode gemakkelijker op zijn handen dan op zijn voeten. Ik moet toegeven dat Pol Van Himst geen al te grote fan was van al dat gedoe en dat is een understatement. Jan Mulder vond dan dat de turnbroek van Michel Verschueren te klein was.

Zijn loopbaan in het voetbal begon verrassend bij Eendracht Aalst. “Inderdaad. Toen ik daar aankwam, was de manier van trainen een lachertje”, wist Verschueren daarover. “Zes toertjes rond het veld lopen, een wedstrijdje spelen, een biefstuk met friet eten en pinten drinken en dat was het! Ik veranderde alles en trainde op uithouding, snelheid, weerstand, kracht,… Die mannen geloofden hun ogen niet, maar ze behaalden resultaten. Albert Roosens, de toenmalige voorzitter van Anderlecht, geloofde in mij en ik werd van 1963 tot 1969 verantwoordelijk voor de fysieke weerbaarheid van de Brusselse club, maar ik hield mij ook bezig met de jeugd.”

“Ik werkte het meest samen met Pierre Sinibaldi, de Corsicaanse hoofdtrainer, een koppigaard die altijd dacht dat zijn spelers moe gingen worden van te veel te trainen. Ik kan moeilijk zeggen dat hij mijn beste vriend was.”

Hoe was het om als jong mannetje gedropt te worden tussen al die vedetten, zoals Paul Van Himst, Jan Mulder, Laurent Verbiest en Wilfried Puis? “Wel, dat waren hier de koningen, die mannen hadden klasse en overklasten iedereen in België. Vijf keer na elkaar kampioen! Maar in de tweede ronde van de Europacup lagen ze wel altijd buiten. Ik kwam hier aan en ze moesten afzien. Ik kan u verzekeren dat het hen niet aanstond, maar daar trok ik mij niets van aan. Op een keer werd ik bij Roosens geroepen; enkele spelers vonden waarschijnlijk dat er te hard werd getraind. ‘Michel, je gaat mijn spelers toch niet kapotmaken zeker’, zei hij in paniek. En toen heb ik geluk gehad. Ik moest met de junioren naar een internationaal tornooi in Frankrijk. In die ploeg speelde ook de zoon van de voorzitter. We wonnen het tornooi met de vingers in de neus. Raymond Roosens ging dat natuurlijk vertellen aan zijn vader. Vanaf dat ogenblik werd ik geloofd en gerust gelaten, zo dacht ik toch.”