Mahdi: “Asielzoekers die PCR-test weigeren ondermijnen systeem”

De Dienst Vreemdelingenzaken krijgt vanaf vandaag langer tijd om asielzoekers die via de Dublinregeling naar het bevoegde EU-land moeten terugkeren terug te sturen. Dat omdat er steeds meer vluchtelingen een pcr-test weigeren om op die manier te verhinderen dat ze teruggestuurd worden. Dat laat staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi weten in een persbericht.

Asielzoekers die al in een ander EU-land een asielaanvraag indienden moeten hun procedure in dat land afwachten. Vaak doen ze dat echter niet en reizen ze door naar landen als België. Maar ook als die asielaanvraag is afgelopen en geweigerd, is het initiële land verantwoordelijk om de terugkeer naar het land van herkomst te organiseren. Dat is bepaald in de zogenaamde Dublinregeling. Verschillende landen worden echter geconfronteerd met asielzoekers die een pcr-test weigeren. Dat zorgt er voor dat ze niet op het vliegtuig kunnen stappen of de grens kunnen oversteken.

“Corona duurt nu al lang genoeg. We moeten maatregelen nemen tegen PCR-test-weigeraars”, verklaart Mahdi. “Het is onze taak en plicht om asielzoekers op te vangen, maar asielzoekers die moeten terugkeren naar een ander Europees land mogen het systeem niet ondermijnen door een test te weigeren. De Dienst Vreemdelingenzaken krijgt dus langer tijd om de mensen terug te sturen die hier niet mogen zijn”, besluit hij.

Bijna 3.000 Dublin-transfers

Dit jaar identificeerde de DVZ 2.647 dossiers als Dublin-transfers. Door de termijn te verlengen naar 18 maanden is er langer tijd om deze mensen terug te sturen naar het bevoegde Europese land. “We kunnen niet aanvaarden dat het weigeren van een PCR-test ervoor zorgt dat procedures niet uitgevoerd kunnen worden. Elke geweigerde test is er één te veel”, besluit Mahdi. Zo konden er dit jaar 247 verwijderpogingen niet doorgaan bij Dublingevallen. Bij 71 van die pogingen was het weigeren van een PCR-test de reden.

Er zijn twee situaties die momenteel voor problemen zorgen: langs de ene kant zijn er de asielzoekers die in een opvangcentrum verblijven en zo hun Dublin-transfer naar een ander Europees land weigeren. Deze mensen hebben elders in Europa recht op opvang en zijn in dat land veilig. Door hun PCR-test te weigeren nemen ze dan ook de plaats in van andere asielzoekers die aan Klein Kasteeltje aankloppen en zijn ze mede verantwoordelijk voor de asielzoekers die op straat moeten slapen.

Langs de andere kant zijn er de uitgeprocedeerde migranten of mensen zonder wettig verblijf die in een gesloten centrum wachten op de uitvoering van hun terugkeer. Door hun PCR-test te weigeren blokkeren ze hun terugkeer naar het EU-land dat verantwoordelijk is voor de repatriëring naar het land van herkomst. Indien er geen tijdige terugkeer kan georganiseerd worden, dan wordt ons land verantwoordelijk voor de terugkeer.