De Europese afhankelijkheid van Russisch gas is een zelfgecreëerde zwakte die het gevolg is van groene dogma’s. Dat legde de gerenommeerde Amerikaanse krant The Wall Street Journal pijnlijk bloot. Russisch president Vladimir Poetin kreeg een enorm wapen in de schoot geworpen en ecologische activisten speelden een nefaste rol, zo schrijft de krant.
Dat Europa zelfs nu nog extra Russisch gas koopt, aan bijzonder hoge prijzen, zet bij veel mensen kwaad bloed. Deze aankopen zijn het gevolg van een structurele afhankelijkheid die steeds groeide onder de ideologische dwanggedachtes rond CO2-neutraliteit. Deze allesbepalende ecologische richtlijnen zorgden ervoor dat Europese overheden stelselmatig hun eigen gasproductie afbouwden en steeds meer Russisch gas aankochten.
In 1995 produceerde de EU 8.884.893 terajoule (TJ) gas, Rusland exporteerde 7.164.96 terajoule. De productie in de EU steeg tot 9.759.218 TJ in 2000. De Russische export steeg in die periode lichtjes tot 7.284.667 TJ. Sindsdien zakte de Europese productie echter helemaal in elkaar. In 2020 produceerde de EU amper 3.491.564 TJ, terwijl Rusland goed was voor 9.128.691 TJ. Het Rusland van Poetin exporteerde in 2020 dus drie keer meer gas dan Europa nog produceerde.
Nochtans waren er in die periode ernstige conflicten tussen Rusland en Oekraïne, waarbij de gaskraan werd dichtgedraaid. Duitsland loste dit probleem op met Nord Stream 2, waardoor het rechtstreeks toegang kreeg tot Russisch gas, en er dus nog meer afhankelijk van werd. Polen en Litouwen reageerden anders en bouwden terminals die hen toegang tot LNG gaven, maar dat was het zo ongeveer.
Schaliegas
Een ander alternatief dat Europa kon uitbouwen was fracking. Er is namelijk heel wat schaliegas aanwezig, voornamelijk in Oost-Europa. Oekraïne, Polen, Roemenië en Bulgarije, maar ook Frankijk, Nederland, Duitsland en het VK hebben voorraden in de grond zitten. De European Unconventional Oil and Gas Assessment (EUOGA) mat ongeveer 89 biljoen (89.000 miljard) kubieke meter schaliegas in de Europese bodem.
Enkel het Verenigd Koninkrijk exploiteerde schaliegas. In andere landen was er te veel weerstand van milieubewegingen en linkse politici. Grote energiebedrijven die wilden doen wat in Amerika kon, kregen hier nul up het rekest. In 2014 klaagde de toenmalige secretaris-generaal van de NAVO, Anders Fogh Rasmussen, hierover. Hij zei dat Rusland samenspande met NGO’s en milieuorganisaties en via hen misinformatie verspreidde. Een verwijt dat vorige week opnieuw werd gemaakt door de gerenommeerde Franse professor politicologie Dominique Reynié. Ook Michael Shellenberger schreef hier ontluisterende dingen over.
(Lees verder onder de tweet.)
Ondertussen gingen westerse energiebedrijven in zee met Rusland. Gazprom en Rosneft bouwden hun positie steeds meer uit. Die westerse bedrijven zitten nu met de gebakken peren. Shellenberger is duidelijk: een land met een economie kleiner dan Texas en een levensverwachting 10 jaar onder die van Frankrijk, kan nu Oekraïne onder de voet lopen. Rusland produceert 20 procent van de olie voor Europa, 40 procent van het gas en 20 procent van de steenkool. De ‘groene alternatieven’ bleken een fata morgana, waarvoor de Oekraïners nu betalen met hun eigen bloed.
Nochtans waren er vooruitziende politici die hiervoor waarschuwden. Voormalig Amerikaans president Donald Trump maakte veel misbaar rond het dwaalspoor waarop de linkse politieke elite ons continent zette. Ongeloof, hoon en spot waren zijn deel. De beelden spreken voor zich.
Tijdsgeest kompleet tegengesteld….
De oorzaak van de hoge gasprijzen ligt niet aan Rusland.
Het uiteindelijke doel van de Amerikaanse marketingcampagne in onze reguliere media is om de EU te overtuigen om meer Amerikaans schaliegas te kopen, aan 3 tot 4 keer de prijs van het Russisch gas.
Misschien net niet te laat dat het westen uiteindelijk zich “er” bewust van wordt. Beste politici: nu is het hoog tijd de blabla achterwege te laten en aktie te ondernemen. Zowel tegen Poetin als tegen de linkse/groene hold up van onze samenleving .