In deze vrije tribune laat Chris Janssens, fractieleider voor het Vlaams Belang in het Vlaams Parlement, zijn licht schijnen over de recente ontslaggolf bij cd&v. “Joachim Coens is de eerste partijvoorzitter ooit die ontslag neemt op basis van louter een peiling en Wouter Beke heeft de ‘ministeriële verantwoordelijkheid’ definitief begraven.”
Op donderdag 12 mei rond half zeven ‘s avonds kwam het bericht dat Vlaams minister van Welzijn Wouter Beke een half uurtje later een persconferentie zou houden op zijn kabinet. Als de pers zo laat uitgenodigd wordt met de bedoeling om live in de televisiejournaals te worden uitgezonden, spreekt het voor zich dat de boodschap zeer ernstig moet zijn. Vermits de Pro League al een nieuwe CEO vond kon de aankondiging enkel zijn dat Wouter Beke beslist had om in te treden bij de Norbertijnen van Averbode. De reden hiervoor was de nakende sluiting van de abdijboerderij omwille van het vermaledijde stikstofakkoord dat zijn partij met de N-VA sloot. De minister was diep getroffen door het tragische lot van de paters, die na bijna 900 jaar aan landbouw te hebben gedaan, nu verplicht een andere dagtaak moeten zoeken. Beke was tot het inzicht gekomen dat hij hen enkel kon helpen door hen te vervoegen.
Mijn excuses voor de licht ironische toon van de vorige alinea, maar natuurlijk ging de persconferentie niet over de abdij van Averbode en Bekes mogelijke rol hierin. De enige van de traditionele partijen die zich immers bekommert om de sluiting van de abdijboerderij is voormalig Open Vld-voorzitter Gwendolyn Rutten. Zij had namelijk recent ontdekt dat de abdij zich in haar achtertuin bevindt en zij realiseerde zich dat de stem van de Norbertijnen best nuttig kon zijn voor de toekomst van haar Aarschotse burgemeesterssjerp.
Onverwacht of eerder langverwacht afscheid
De persconferentie van Wouter Beke diende uiteraard om zijn ontslag als minister van Welzijn aan te kondigen. Exact een week nadat zijn opvolger als partijvoorzitter Joachim Coens besloot om het hazenpad te kiezen en zich terug te trekken in het pittoreske Damme, gaf Beke er eveneens de brui aan. Net zoals bij Coens was de reden voor het ontslag de ronduit dramatische peiling waarbij cd&v de kleinste partij werd. Voor een partij die ooit zo groot was dat men Vlaanderen ‘de CVP-staat’ noemde, is dit een zeer pijnlijke afgang.
In het verleden namen christendemocratische partijvoorzitters ontslag wanneer hun partij de verkiezingen verloor, zij minister konden worden, of als buitenechtelijke escapades aan het licht kwamen. Coens besliste echter om te stoppen omwille van een negatieve peiling. Als zelfs professor Bart Maddens zich geen ander voorbeeld voor de geest kan halen, moet dit waarschijnlijk de eerste keer ooit zijn dat een partijvoorzitter om die reden het toneel verlaat.
De laatste cd&v-coryfee wiens ministerieel mandaat prematuur afgebroken werd, was Joke Schauvliege enkele maanden voor de verkiezingen van 2019. Opgejaagd door een spervuur aan sms’en van klimaatactivisten had een zij een loopje genomen met de werkelijkheid, en verkeerde info verspreid over de klimaatmarsen en spijbelacties op donderdag, die toen in zwang waren. Zij beweerde dat deze volgens de staatsveiligheid niet zo onschuldig waren als ze leken en aangestuurd werden door groene fundamentalisten. De cd&v hield zich toen nog wel aan de tien geboden en beschouwde de verbale uitschuiver niet als een leugentje om bestwil, waardoor Schauvliege prompt haar matten mocht rollen.
“Het afscheid van Wouter Beke als minister van Welzijn werd al langer verwacht dan dat van Cher als popzangeres”
Het dubbele ontslag van Coens en Beke was daarentegen niet ingegeven door zware deontologische fouten, maar door het resultaat van een slechte peiling. Het lot van een partijvoorzitter hangt zo samen met de score van zijn partij, dat Coens’ ontslag nog enigszins te begrijpen is. Na meer dan twintig jaar niet meer in de Wetstraat te hebben vertoefd, gaf de man er nooit echt een vrolijke indruk. Kleurrijke jasjes, passages in de Slimste Mens ter Wereld en zelfs een vergrote ampersand konden niet voor een wederopstanding zorgen. Het siert de man dat hij wel zijn verantwoordelijkheid nam als partijvoorzitter en zijn ontslag indiende.
Dat Wouter Beke niet zo veel op had met het ‘verouderde’ concept van ministeriële verantwoordelijkheid was zeer duidelijk. Zijn positie als minister van Welzijn lag al menige tijd onder vuur en zijn afscheid werd dan ook al langer verwacht dan dat van Cher als popzangeres. Hij manoeuvreerde de cd&v als partijvoorzitter succesvol in de regering van Di Rupo en vervolgens in de beide Zweedse regeringen. Er kwam echter een deuk in zijn blazoen bij de verkiezingen van 2019, waarbij zijn partij werd afgestraft. Hij regelde vervolgens een mooie ontsnappingsroute en gaf zichzelf een ministerpost in de Vlaamse regering.
Enkel het welzijn van Beke was van belang
Tijdens Bekes passage op Welzijn werden er pijnlijke besparingen aangekondigd op de zelfmoordlijn en de kinderbijslag, maar tijdens de coronacrisis beging hij werkelijk de ene na de andere flater. Er werd bespaard op de Zelfmoordlijn. De bejaarden in de rusthuizen werden aan hun lot overgelaten, waarbij velen in totale isolatie het leven lieten. De contacttracing werd een dikke flop en fraudeboel en de vaccinatiecampagnes kwamen maar traag op gang. Wie een volledig overzicht wil, kan er het ‘CoronaBlunderboek’ op nalezen, dat ik samen met mijn federale collega Barbara Pas schreef. Hoewel er tijdens de pandemie genoeg zaken zijn misgelopen waarvoor elke zichzelf respecterende minister al lang zijn ontslag had aangeboden, bleef Beke op post. Ook toen de coronacommissie duidelijk maakte wat voor drama’s zich in de woonzorgcentra hadden afgespeeld, bleef hij zitten.
Na de coronasaga was er de malaise in de kinderopvang waar Beke maar geen vat op kreeg. Er was het tragisch overlijden van een kindje in kinderdagverblijf ’t Sloeberhuisje in Mariakerke en een persoon veroordeeld voor kindermishandeling kon doodleuk een crèche in Schoten blijven uitbaten. Ook dit was voor Beke geen reden om te vertrekken en er moest weeral een onderzoekscommissie worden opgericht. Van enig gezag was er al lang geen sprake meer en zijn voorstel om het ouderschapsverlof te beperken tot de eerste drie levensjaren van het kind, werd meteen door zijn eigen partijvoorzitter publiekelijk afgebrand.
“Mahdi ‘de verlosser’ heeft alvast Coens en Beke uit hun lijden verlost”
Wat Beke uiteindelijk de das omdeed, waren niet de vele flaters op Welzijn maar een slechte peiling voor cd&v en allicht een dwingend gesprek tussen hem en de voorlopige partijvoorzitter (Joachim Coens) en toekomstige (Sammy Mahdi).
De persconferentie waarop hij zijn ontslag aankondigde, was zo mogelijk de meest vreemde sinds die van de vrijgelaten oud-premier Paul Vanden Boeynants na zijn ontvoering. In tegenstelling tot Schauvliege had Beke geen last van een ‘blètmuil’ en moest hij niet ondersteund worden door partijgenoten, maar enig schuldbesef was niet te bespeuren. “Ik ben de beste minister van Welzijn ooit en ik neem ontslag”, was de samenvatting van zijn betoog. Er was niet alleen een delegatie trouwe mandarijnen op de achtergrond aanwezig. Ook Bekes echtgenote en dochter werden opgetrommeld om mee de aftocht te blazen. Dochterlief kreeg zelfs de opdracht om een oranje sweater met daarop de tekst “nothing to prove“ vast te houden.
De afwezigheid van enige zelfkritiek en het schaamteloos misbruiken van zijn gezin door een lid van de zogenaamde ‘gezinspartij’ toonden aan hoe wereldvreemd de cd&v is geworden. “Ik doe dit om zuurstof te geven aan de partij”, was de uitleg die Beke voor zijn ontslag gaf. Hoe kwetsend en minachtend is dit niet voor alle mensen die familieleden hebben verloren onder zijn bewind?
Intussen wordt alles in gereedheid gebracht om staatssecretaris voor Asiel & Migratie Sammy Mahdi tot partijvoorzitter te bombarderen. Hij wordt als enige aanzien die de cd&v kan verlossen van de neerwaartse spiraal waarin de partij zich bevindt. Hoewel hij nog geen voorzitter is, heeft hij alvast Coens en Beke uit hun lijden verlost.
Het valt te bezien hoe hij zijn partij zal positioneren in de federale en de Vlaamse regering. Een assertievere Mahdi komt Bart De Wever in elk geval minder goed uit. Zolang de beschadigde Wouter Beke op post bleef, was cd&v immers vleugellam en meer bereid om zich neer te leggen bij de stikstofdictaten van Zuhal Demir. Bovendien viel ook de zwakte van Jan Jambon als minister-president hierdoor minder op. Laten we hopen dat kersvers minister Jo Brouns effectief ‘een hart voor de landbouw’ heeft en dat Hilde Crevits zich op Welzijn wel zal bekommeren om de Vlaamse ouderen en kinderen, want momenteel heerst het beeld van een cd&v, die vooral om zichzelf bekommerd is.
Het lijkt me een pamflet van een gefrustreerde in plaats van een analyse van feiten en het ontkennen van de vele problemen waar onze zorgsector voorstaat. Ik heb het niet zo begrepen op de term populisme. Maar Chris Janssens maakt zich schuldig hieraan. Er zijn wel degelijk inspanningen geleverd. Dat kan men niet ontkennen. En ja, het kan allemaal veel meer. Alleen moet men zich afvragen of de draagkracht van een gemeenschap niet te veel op de proef wordt gesteld door partijen die denken dat geld aan de bomen groeit. Tot mijn spijt behoort VB ook tot deze partijen.
Transfers naar Wallonië? Rijken? Zij zullen de geldhonger van uitgeverspartijen nooit kunnen stillen.
Glasheldere analyse door Chris Janssens , waarom krijgen we zo’n politici met visie niet aan het bewind ?
Paul vergeet vooral niet je cd&v partijkaart te vernieuwen voor ’22 !
Antwoord op Raymond. Ik kijk wat er gebeurt op het terrein. Onafhankelijk van wie, wat doet. Geld uitgeven kan iedereen. Verantwoordelijkheid nemen is niet aan iedereen gegeven. Kijk je naar Villa Politica? Dan zal je zien dat iedereen met zijn handen open staat. Inclusief het VB. Maar waar het vandaan moet komen zegt niemand. Nu ja, van de rijken. De rijken dat ben jij en ik Raymond, die leven in een welvaartsstaat waarin 85% van de mensen niet in armoede leeft. Beke deed het zo slecht niet, vind ik. En nee, ik ben geen CD&V fan. Maar ere wie ere toekomt, op dit departement zal het nooit genoeg zijn. Meedelen dat de draagkracht van Jan Modaal niet alle foliekes van een postmoderne staat kan dragen getuigt van moed. Ieder beroep op de overheid, wordt betaald door degenen die er beroep op doen, dat dringt bij weinigen door.
Kunnen de paters van Averbode hun bossen die ze destijds hebben afgestaan niet terugvragen om ze alsnog te laten verkavelen en zodoende dat natuurgebied te laten verdwijnen ? Stikstofprobleem rond de abdij meteen opgelost !
Grootste grap zou zijn mocht dat natuurgebied, de fameuze “nieuwe zoekzone” van Zuhal Demir, daar volgens de gewestplannen zonevreemd liggen in landbouw- of bosbouwgebied. Heeft iemand dat al nagekeken ?
Niet alleen Beke of Crevits, ook Zuhal Demir heeft voor mijn part in één klap afgedaan met haar stikstofkomedie. In Wallonië trekken ze zich daar (zoals gewoonlijk) geen zak van aan, in Vlaanderen willen ze weer heiliger zijn dan de paus.