Zuid-Afrika is het strijdtoneel voor het wereldkampioenschap powerliften, waar titanen uit alle hoeken van de wereld zich kunnen meten met elkaar. België wordt ook vertegenwoordigd door Steve Ringoot, Rob Esselens en Sonita Muluh. Zwaargewicht Steve Ringoot zal met zijn 150 kilo en gigantische omvang op topniveau strijden om de wereldtitel. Maar hoe onderhoudt iemand zo’n zware sport op topniveau? ’t Pallieterke ging voor het WK met hem in gesprek.
We treffen Steve Ringoot samen met Rob Esselens vlak na een intense trainingssessie. Hij heeft zijn eigen gym ingericht. “We trainen vaak in een gespecialiseerde club in Leuven, die eigenlijk een kinepraktijk is”, vertelt Steve. “Daarnaast gaan we ook vaak naar een heel mooie club in Boom. Maar heel vaak zitten we eigenlijk samen in een eigen gym. Dat is gemakkelijk, zeker wanneer we veel gewichten nodig hebben. Vandaag heb ik met 340 kg gewerkt, wat in publieke fitnessruimtes soms moeilijk gaat. Hier is alles van ons, hebben we ruimte en is het geklimatiseerd.”
“Ik ga graag eens met anderen gaan trainen, maar voor toptraining, zeker ter voorbereiding op een WK, ben ik liever hier. Het is ook vooral rustiger. Ik heb een serieus fysiek voorkomen, wat wel eens de aandacht trekt. Als je dingen kan die anderen niet kunnen, spreken ze je al snel aan. Dat is natuurlijk niet zo erg, maar het gebeurt wel heel vaak en soms midden in de oefeningen. Powerliften is ook nog niet zo lang aan het opkomen. Zeker door de coronacrisis heeft de sport een duwtje in de rug gekregen, omdat fitness en krachttraining zeer toegankelijk zijn. Daarom moet er nog een soort ongeschreven code ontstaan tussen beoefenaars om alles in vlotte banen te leiden.”
“Het mooiste aan de sport is de kameraadschap”
Hij beoefent zijn sport met veel passie, liefde en toewijding. “Het mooiste aan de sport zijn de kameraadschap en het familiale gevoel, zeker op internationaal niveau. Alle deelnemers hebben een bepaald traject moeten afleggen, wat onmiddellijk een band schept. Zo is er een powerlifter uit Oekraïne die er niet bij zal zijn in Zuid-Afrika. Toch stuurde hij me een berichtje om me succes te wensen en om me te vertellen dat hij het jammer vond me niet te kunnen zien. Dat vond ik opmerkelijk. Hij heeft waarschijnlijk duizenden andere dingen om aan te denken nu, maar toch stuurde hij me een bericht. Dat toont aan hoe powerlifters met elkaar bezig zijn en welke band we kunnen opbouwen met elkaar. Er is wel rivaliteit tussen powerlifters, maar zeer weinig vijandigheid. Er zijn wel al eens incidenten geweest met bepaalde landen, maar over het algemeen klikt het tussen iedereen. Dat zien we in België ook steeds meer. Dus wie zich geroepen voelt om aan krachtsport te doen, kijk door al het geblaas en kijk eens rond. Het is zeker de moeite waard.”
Powerlifting lijkt me iets dat veel tijd, kracht en energie vergt. Hoe bent u eigenlijk in deze sport beland?
“Ik heb eerst basketbal gespeeld op tamelijk hoog niveau in Brussel. Ik was toen nog heel jong en werd steeds beter, maar ook zwaarder. Daarom zeiden ze me dat ik naar de fitness moest gaan om af te vallen en best een club zocht waar ik specifiek krachttraining kon doen. Zo gezegd, zo gedaan, want met lopen of cardio val je niet echt af. Je valt meer af met fysieke krachttraining. Zo ben ik er eigenlijk verliefd op geworden.”
“Eerst ging het wat moeizaam, maar al snel ging het vooruit. De tweede week kon ik al 160 kilo dubbelen in een squat. Op dat moment was dat ongezien. Ik heb ook 200 kilo gebankdrukt de dag nadat ik 18 jaar werd. Ik had er aanleg voor en was toen al enorm sterk. Nu is mijn beste bankdruk 242,5 kilo. Tussen mijn 15 en mijn 18 ging de vooruitgang zeer snel. Daarna duurde het 10 jaar om er nog eens 40 kilo bij te krijgen, dus de vooruitgang vertraagt wel. Daarnaast heb ik me al enkele keren serieus pijn gedaan, wat de vooruitgang wel terugdringt.”
“Ik vind het zeer tof. Een teamsport zoals basket is leuk, maar je bent afhankelijk van elkaar. Powerlifting is zeer individueel. Uiteindelijk is het de powerlifter die het doet. Ik heb natuurlijk een heel netwerk van trainers achter me staan. Zonder hen was ik hier nooit gekomen, maar in essentie ben ik wel degene die het moet doen. Het doet me zeer veel plezier als ik grenzen kan verleggen of een doel kan bereiken. En als het niet lukt, veranderen de emoties je als mens. Net dat sprak me zo hard aan. Je moet hard werken om weinig terug te krijgen. Maar als je dan toch iets terugkrijgt, is het de moeite waard, net omdat de weg ernaartoe zo lang en hard was. Het WK zal mooi zijn, maar het mooiste is de voorbereiding, de kameraadschap, samen trainen, grenzen verleggen enzovoort. Het WK is eerder de kers op de taart.”
En om zo’n spiermassa te kweken en te onderhouden, wat moet u daarvoor doen? Hoe ziet uw routine eruit?
“Ik sta vroeg op, altijd tussen 7.00 uur en 7.30 uur, want ik lig niet graag in mijn bed. Ik kan namelijk niet lang in mijn bed liggen. Ik ga wel laat slapen omdat ik ’s avonds train en dan al mijn maaltijden moet consumeren. Ik probeer niet te lang in mijn bed te liggen, omdat ik kreun onder mijn eigen gewicht. Daarom heb ik zelfs een aangepaste matras. Ik voel dat het niet goed is voor mijn rug als ik te lang blijf liggen.”
“Ik train vier keer per week, dan doe ik de drie bewegingen van powerliften: squat, bankdrukken en deadlift. Al die bewegingen op één dag doen, wordt relatief weinig gedaan omdat dat zeer belastend is. Maar dat is altijd mijn grote kracht geweest. Mijn lichaam is enorm belastbaar. Ik ben zeker niet het grootste talent, maar ik kan enorm veel verdragen. Mijn omvang werkt me wel vaak tegen. Eigenlijk ben ik te groot. Ik train op maandagavond, dinsdagavond, donderdagavond en dan op zaterdagnamiddag, wat mijn belangrijkste training is. Dan moet ik op mijn sterkst zijn. Eén trainingssessie duurt ongeveer 3 uur. Daarnaast ga ik wel eens gaan wandelen of zwemmen. Lopen of fietsen doe ik niet, dat is te belastend voor mijn knieën. Bodybuilden en olympisch gewichtheffen doe ik ook nog heel graag.”
“Eigenlijk ben ik te zwaar. Ik kreun onder mijn eigen gewicht als ik te lang lig”
En heeft u naast powerliften ook nog een job, of kunt u hiermee uw brood verdienen?
“Powerliften heeft voor mij heel veel deuren geopend, daar ga ik niet over liegen. Ik ben altijd goed gesponsord geweest. Daarom kan ik zeggen dat powerliften mijn hoofdactiviteit is. Ik kan er niet rijk van worden, maar alles wat ik errond doe, staat in het teken van of heeft te maken met powerliften. Op die manier is de sport toch mijn job. Ik heb dus geen aparte job meer. Vroeger wel, maar ik had toen veel geluk met mijn bazen. Ze gaven me altijd alle vrijheid. Mijn omvang hielp ook enorm. Om een voorbeeld te geven: veel mensen hadden problemen om vakantie te krijgen in de bedrijven waar ik vroeger werkte. Dat moest allemaal gegroepeerd worden. Bij mij was het voor de sport, dus ik kreeg altijd vakantie. Ze hadden er enorm veel respect voor en dat heeft mij enorm veel vooruit geholpen.”
“Op een dag was ik bijvoorbeeld gewoon aan het werken toen ik telefoon kreeg van de federatie dat ik uitgenodigd was om te gaan powerliften op het eiland Nauru. Dat is een klein eilandje op drie uur van Fiji en powerliften is daar de nationale sport. Ze wilden hun onafhankelijkheidsverjaardag van Australië vieren met een powerliftwedstrijd. Enkele powerlifters van hun team hadden me op een WK gezien. Daarom werd ik uitgenodigd, samen met vier wereldkampioenen. Ik was dus de enige die geen wereldkampioen was. Ik ken verschillende powerlifters, zelfs wereldkampioenen, die niet konden gaan omdat ze geen drie weken vrij kregen. Ik heb die wel gekregen.”
“Het was de prachtigste ervaring van mijn leven en als morgen mijn laatste dag zou zijn, zou ik gelukkig kunnen sterven met deze herinneringen. Mijn hart breekt echt als ik hoor dat powerlifters niet konden gaan door hun job. De mensen van Nauru hebben echt een topmentaliteit en we zijn daar als koningen ontvangen. Ik denk nog vaak aan wat er gebeurd zou zijn moest als ik toen vrijaf had gekregen. Sindsdien probeer ik alle kansen te grijpen. Dit was het punt in mijn leven waarop ik besloot om alles op alles te zetten. Het was niet echt een kantelmoment, want ik had altijd al veel geluk. Ik was al gaan trainen en liften in verschillende Europese landen, Amerika, Canada en verschillende Aziatische landen. Maar in Nauru besloot ik wel om extra in te zetten op powerliften en er mijn leven van te maken.”
“Daarnaast verdeel ik ook SBD, een Brits merk dat ontstaan is in 2014. Het levert ondersteunend materiaal voor onze sport en dergelijke. Dat merk is enorm gegroeid en beginnen bloeien. Nu is het voor zover ik weet het bekendste merk binnen onze sport, maar ook in andere sporten zoals olympisch gewichtheffen, crossfit en bodybuilding. Ik neem een stukje van de organisatie over in bepaalde streken en dat gaat zeer goed. Dankzij dit werk en de sponsoring kan ik voortdurend met de sport bezig zijn zonder extra job. Ik blijf wel altijd met mijn voeten op de grond staan omdat alles zeer snel kan veranderen. Dromen mag, maar zweven is gevaarlijk.”
“Fysieke kracht is iets moois, zowel bij mannen als bij vrouwen”
Powerliften is duidelijk een zeer internationale sport, maar hoe komt het dat de sport dan nog niet zo bekend is als bijvoorbeeld het olympisch gewichtheffen?
“Het is nog allemaal een beetje nieuw. Vroeger was er het stigma dat trainen op deze manier iets voor halve gangsters was of ‘heavy hitters’, maar dat is niet zo. Dat komt omdat het een zeer toegankelijke sport is, ook als je nergens naartoe kan. Dat kan onze boost tijdens de coronacrisis verklaren. Het is ook de reden waarom bijvoorbeeld bijna iedereen in het gevangenissysteem traint. Dat stigma verdwijnt wel en onze sport blijft groeien. Sommigen van ons hebben al honderdduizenden volgers op Instagram en andere sociale media. Het zal dus stilaan wel meer en meer ‘mainstream’ worden. Ik blijf ervoor strijden dat de sport groeit. Het is een zeer toegankelijke sport en ik vind fysieke kracht iets moois, zowel bij mannen als vrouwen. Ik zal ervoor blijven strijden dat fysieke kracht meer aanvaard wordt in het dagelijkse leven en dat de sport kan blijven groeien. Veel mensen kijken me vaak scheef aan door mijn omvang, kaal hoofd en baardje. Ik weeg 150 kilo. Dat is voor velen intimiderend.”
Denkt u dat het powerliften een mooie toekomst tegemoet gaat?
“Absoluut. We hebben zeer veel jong talent nu. Ik ken er verschillende waarvan ik verwacht dat ze zeer mooie carrières zullen afleggen. De dingen die ik deed tussen mijn 15 en 18 waren ongekend. Toen was het ook nog zoeken naar wat er al dan niet mogelijk was en was alles nog zeer nieuw. Als we toen hadden geweten wat we nu weten, hadden we nog verder kunnen gaan. Het was nog te onbekend toen. Er was voor ons op dat moment onvoldoende kennis aanwezig. De mensen die me toen hebben getraind, waren mensen met prachtige carrières en ze hadden enorm veel kennis. Het probleem situeerde zich vooral op de vlakken waar ze onvoldoende mee bezig waren, zoals voeding of rust. Daar hebben we veel over geleerd. In het begin was het gewoon trainen, maar men onderschat vaak nog steeds hoe belangrijk bijvoorbeeld voeding en rust zijn. Dat zijn zaken waar powerlifters zich nu veel meer mee bezighouden.”
