John Croughs is papa van twee en schrijft geëngageerd over alles wat de samenleving vorm geeft. In deze vrije tribune overschouwt hij de “Belgische inefficiëntie”, die volgens hem structureel van aard is. Croughs bepleit een concrete, consequente en haalbare beleidsvisie, zodat België zijn welvaart op lange termijn duurzaam kan verzekeren. In ons podcastgesprek heeft hij het onder andere ook nog over de rampzalige ruimtelijke ordening in België en het falende energiebeleid met beide een nefaste invloed op ondernemerschap.
Tijdens het openingscollege voor de studenten politicologie, waar volgens mij meer journalisten en politici zitten dan studenten, sprak onze eerste minister de zaal toe. Daags voordien gaf Ivan De Vadder een hoorcollege aan de UGent, gevolgd door de voorstelling van zijn nieuwe boek ‘Wanhoop in de Wetstraat’ met het bijhorende clichédebat.
De speech van Alexander De Croo werd gepubliceerd op de VRT-website en de boekvoorstelling werd intensief gedeeld via Twitter. In beide gevallen ontbrak het geenszins aan grote politieke ideeën en filosofieën. Maar voor iemand die de Vlaamse of Belgische samenleving al enige tijd observeert en analyseert, was er vooral veel echo te horen en wol te zien. Holle en wollige woorden waarmee de sprekers hun plekje tussen de Vlaamse intellegentsia bestendigen.
En nu beleid!
Vandaag hebben we geen nood aan visionaire fictie maar aan effectieve visie. Een visie op korte en lange termijn die snel, efficiënt en duurzaam kan worden omgezet in beleid. Beleid dat structureel resultaten oplevert. Resultaten die meer beleidsmarge verschaffen. Beleidsmarge waardoor toekomstvisie geen fictie maar realiteit wordt.
De beleidsvisie moet vandaag vooral heel concreet, consequent en haalbaar zijn. Een visie die overal wordt doorgetrokken en altijd wordt gehanteerd. Elk beleidsdomein geënt op deze eenduidige visie. Enkel zo kan België op termijn zijn welvaart duurzaam verzekeren.
Efficiëntie
Het codewoord, de enige sleutel tot succes, is efficiëntie. Het beleid dat de visie nastreeft, moet te allen tijde resultaatgericht zijn en het resultaat moet te allen tijde de visie dienen. Een consistent en consequent beleid en dito uitvoering ervan zorgen voor efficiëntie. Vriend en vijand zijn het erover eens dat het gebrek hieraan net dát is wat België, maar ook Vlaanderen, karakteriseert.
Elke inefficiëntie is verspilling. Verspilling van productiviteit, geld, energie, materiaal of kennis. Meestal een combinatie van deze tegelijk. Op het einde van de rit verspillen we vooral veel tijd. Tijd die we kwijt zijn. Tijd die we niet meer kunnen inhalen op landen die dezelfde tijd wél nuttig hebben aangewend om de toekomstige situatie te verbeteren.
Structurele achteruitgang
De Belgische inefficiëntie is structureel. Gebetonneerd. Soms zelfs letterlijk in wetten gegoten. Dit zorgt voor een structurele achteruitgang van de welvaart van ons land. De pogingen om dit tegen te gaan of om te keren, zorgen in het beste geval enkel voor een vertraging van de achteruitgang. Denk aan de betonstop. Een ongenuanceerde beleidsmaatregel die onze ruimtelijke inname door bouwwerken en infrastructuur moet tegengaan, maar geen enkele visie vertegenwoordigt om onze ruimtelijke wanordening op middellange termijn te ordenen tot een efficiënt geheel. Het resultaat is dat de situatie ogenschijnlijk sneller verslechtert dan ware de maatregel niet ingevoerd.
Hetzelfde visieloze beleid zien we terug in alle denkbare domeinen. Onder andere onderwijs, fiscaliteit, subsidies en uitkeringen, huisvesting én natuurlijk energie zijn onderworpen aan ballonnetjesbeleid dat steeds opnieuw wordt opgeblazen, in de lucht gelaten en doorprikt. Steeds oplossingen zoekend voor elk acuut en afzonderlijk probleem, dat op zijn beurt andere problemen veroorzaakt of oplossingen voor andere problemen tegenwerkt.
Consequentie
Een visie zonder consequente uitvoering en naleving is een droom. En het jarenlang inconsequent blijven jagen op die droom leidt tot een nachtmerrie. Hoe langer hoe meer worden de reeds decennialange waarschuwingen over welvaartsdestructie in Vlaanderen, België en West-Europa tastbaarder. Een vroeger abstract doembeeld begint voor meer en meer mensen realiteit te worden.
Om bijvoorbeeld de klimaatverandering en de gevolgen ervan tegen te gaan, is een allesomvattende visie nodig die zich uitstrekt over fiscaliteit, subsidie, ruimtelijke ordening, energie, mobiliteit, transport en industrie. Een maatregel in één domein moet elke andere maatregel in elk ander domein ondersteunen of zelfs versterken. Eén zwakke schakel in het totale beleid kan de hele visie ondermijnen.
In België is van allesomvattende visies nergens en nooit sprake. Hier is geen enkel beleid geschakeld omdat er geen visie is die de ketting vormt.
Energieverspilling
Ondertussen weten we dat we slechts een beperkte voorraad energie hebben. Energie die het licht aandoet én energie om het licht te gaan aandoen.
Toch spenderen we enorm veel schaarse middelen, dure energie en kostbare tijd in fragmentarisch ééndagsbeleid. Om tot een resultaat te komen, moeten we een veelvoud aan geld, arbeid en energie investeren dan nodig zou zijn in een efficiënte en visionaire context. En dan nog is het behaalde resultaat meestal niet duurzaam en meer dan eens tegenstrijdig aan andere moeizaam behaalde beleidsresultaten.
Nóg erger is dat deze ondoordachte manier van besturen zorgt voor een toekomstig structureel wanbeleid, wat op termijn zorgt voor een gedateerde maatschappij en op de duur onoverkomelijk zorgt voor een verlies van welvaart en zelfs welzijn.
Tabula rasa
Tijdens de boekvoorstelling van Ivan De Vadder liet politicoloog Carl Devos zich ontvallen dat er een tabula rasa nodig is in de politiek om het vertrouwen van de burger terug te winnen. Grote woorden die verdwijnen in de ijle lucht en anno 2022 enkel nog op een tegeltje aan de keukenmuur wijs zouden klinken.
De harde waarheid impliceert weliswaar, op één of andere manier, ook wel een tabula rasa. Een sloop van alle heilige politieke huisjes. Een vaarwel van de ideologische dogma’s. Ergo, een hervorming, zeg maar metamorfose, van het huidige politieke partijstelsel.
Vanaf het moment dat zinvolle politieke ideeën en overtuigingen aan de ene kant een achterban vergaren en aan de andere kant concurrentie krijgen, worden ze elementen in het irrationeel mechanisme van strijdende kampen. De ideeën dalen af in de loopgraven en worden ontdaan van elke vorm van pragmatisme, realisme en flexibiliteit.
Enkel de ideeën met beperkte relevantie voor de samenleving krijgen de kans om zich ver weg van het front te ontwikkelen tot maatregelen in de marge. Andere tegenstrijdige ideeën moeten zich noodgedwongen verzoenen in vredescontracten vol hiaten die eigenlijk al de verklaring bevatten van een volgende oorlog.
Rationaliteit
Zo komen we tot de slotconclusie en de belangrijkste term uit deze eeuw: rationaliteit! Efficiëntie is het middel, rationaliteit de voorwaarde. Een rationele doe- en denkwijze mondt uit in efficiëntie en is de meest humane, solidaire en duurzame manier om de samenleving naar de toekomst te leiden.
De nieuwe PAL CAST is te beluisteren via palcast.be of op uw favoriete podcastapp.
Daarom “Belgie barst” en dan kan “Vlaanderen Vrijstaat” eindelijk komen ! België zou normaal 7 regeringen en 7 parlementen moeten tellen maar zowel het “Vlaams Gewest” als de “Vlaamse Gemeenschap” worden bestuurd door zowel het “Vlaams Parlement” als de “Vlaamse Regering”. Wie heeft die bureaucratische kolder toch ooit kunnen bedenken ?
Niet dat ik het er niet mee eens ben. Maar welk plan van aanpak stelt de auteur dan voor? Hoe wil hij die tabula rasa/sloop van alle heilige politieke huisjes/vaarwel van de ideologische dogma’s/metamorfose van het huidige politieke partijstelsel in de praktijk realiseren?
Dit is een wollig artikel waar ik niets uit geleerd heb. De Vlaming verdient beter van een blad als ’t Pallieterke.
Politieke beleidspartijen in België en Vlaanderen zijn collectief verantwoordelijk voor de inefficiëntie en de chaos op staatsniveau. Ze verschuilen zich achter een politiek coalitiesysteem om de schuld op de rug van de partner te schuiven zodra ze in de verkiezingsmodus arriveren. Voor alles bevoegd, nooit verantwoordelijk (sic). Los van de twee partijen zonder regeringsparticipatie, in casu het Vlaams Belang en de PVDA/PTB
hebben de anderen, de bende van Ali Baba, alleen bewezen te excelleren in het leegroven van de schatkist voor eigen profijt. Ze hebben de rijkswacht afgeschaft en de deviante top nieuwe topfuncties geschonken in de nieuwe structuren. Net als bij de operatie Agusta. De corrupten werden beloond met partijsubsidies (partijfinanciering). Ondertussen geven deze politieke avonturiers, unisono, nul komma nul inspraak aan de kiezer en blijven onze totalitaire peetvaders van de particratie/autocratie, solidair, de touwtjes in handen houden. Een handvol zelfbenoemde partijmaffiosi manipuleren 11 miljoen Belgische staatsburgers. Il faut le faire en zij doen het!